Dziś mija ponad rok, kiedy zaczęłam pracę na wyspie Paros. Rok i tydzień temu wcześniej postawiłam stopę na greckiej ziemi, z biletem w jedną stronę. Z myślą, że to tutaj chcę zacząć nowe życie. Po tym czasie przyszedł czas na krótką refleksję i na zadanie najważniejszego pytania – czy żałuję?

Odpowiedź brzmi: ani trochę. Wyjeżdżając, oczywiście, że miałam pewne obawy. Jednak w głębi serca czułam, że podejmuję dobrą decyzję. Nie słuchałam „znawców Grecji”, którzy mi wyjazd odradzali, twierdząc, że tam kryzys, nie ma pracy i w ogóle jest tak źle. Nie czytałam forum i nie dopytywałam Polaków mieszkających w Grecji, czy warto. Mając wsparcie ze strony rodziców i Matiego, kupiłam bilety i wyjechałam. Miałam do tej pory dwóch pracodawców Greków, z którymi do dzisiaj utrzymuję kontakty. Opowieści o tym, jak to Grecy wykorzystują Polaków, przynajmniej w moim przypadku, okazały się nieprawdziwe. W tym roku, pomimo, że nie pracuję w L’atelier zaopatrzyłam się w skórzane sandały.

Budzę się rano, a przez okno balkonowe wita mnie bezchmurne niebo i promienie słońca. Czasem wyjdę do tawerny i w ramionach ukochanego, piję kieliszek czerwonego wina, delektując się muzyką na żywo. Wieczorem, kiedy wracam z biegania widzę zachód słońca, który oświetla całe Ateny. W wolnym czasie trenuję mój ukochany pole dance. Cieszę się każdą chwilą, którą spędzam w Grecji. Hm… Czyżbym odkryła w sobie cząstkę Greka?

Uważam, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Moja zeszłoroczna decyzja doprowadziła do tego, że rozpoczęłam pracę w turystyce, o czym zawsze marzyłam. Pracuję w polskim biurze turystycznym i dzielę się moją pasją, jaką jest Grecja, z naszymi rodakami. Opowiadam im o Elladzie, staram się przełamać stereotyp „typowego Greka”, który zakorzenił się w polskich głowach. Znalazłam pracę, która daje mi satysfakcję.

Dzielić się Grecją z rodakami – zaczęłam internetowo, prowadząc bloga, który z każdym dniem zdobywa to coraz większy rozgłos. A teraz? Dzielę się Elladą również w mojej pracy. I choć nie jest to dokładnie to, co chciałabym robić, od czegoś trzeba zacząć. Mam wiele, choć gdzieś w głębi czuję, że to jeszcze nie wszystko, że nadal muszę coś osiągnąć. Wierzę, że małymi krokami dotrę do miejsca, które gdzieś w głowie sobie zaplanowałam. Bo w życiu chodzi o to, żeby mieć marzenia i do nich dążyć.