Na ten dzień czekałam chyba najbardziej. O 13 byliśmy umówieni u wujka Matiego w górskiej wiosce Lefkes. Po raz kolejny podczas tych trzech dni zostałam zaskoczona. Gdy weszliśmy, tradycyjne wyspiarskie piosenki brzmiały w głośnikach, w powietrzu unosił się zapach grillowanej jagnięciny. Na tyłach domu, na werandzie stał stół zastawiony na siedemnaście osób! Wewnątrz kamiennego grilla, powoli obracał się baranek, z boku na drugim ruszcie kokretsi – czyli tradycyjne danie z podrobów jagnięcych. Na stole sałatka, tzatziki, chleb, pieczone ziemniaki i jajka! Nie zabrakło też wina – do wyboru było białe i czerwone, domowej roboty. Prawdziwa, niekomercyjna Grecja powoli ukazywała się moim oczom.

Biesiada trwała do późnych godzin wieczornych. Po raz pierwszy miałam okazję spróbować tradycyjnych, wielkanocnych, greckich potraw. Jedyne, co nie przypadło mi do gustu to jagnięca skóra. Bardzo specyficzny smak, którego po raz kolejny nie mam zamiaru próbować. Jak powiedziałam o tym przy stole, o mało co nie zostałam zlinczowana przez wszystkich siedzących! Przecież to jedno z najlepszych rzeczy, które można zjeść! 😀

To jednak nic w porównaniu z tym co zobaczyłam później. O przewrócenie żołądka do góry nogami przyprawił mnie moment, w którym brat Matiego bez żadnych oporów zjadł mózg baranka, twierdząc, że było przepyszne. O ten kawałek rozgorzała pomiędzy Grekami niemała bitwa, którą z powodzeniem wygrał organizator uczty, główny kucharz :D. Ja, wielu nowych rzeczy w Grecji próbowałam, ale język, oczy czy móżdżek.. Pozostawię to greckim koneserom.

Po uczcie, która trwała co najmniej dwie godziny, pojawiły się słodkości i kawa. Dołączyli do Nas młodzi mieszkańcy wioski, znajomi Matiego i jego braci. Wino delikatnie zaczynało szumieć w głowie, rozpoczęły się śpiewy i tańce. Najgłośniejszy był najstarszy pośród nas, czyli 83 letni dziadek Matiego. Jeśli oglądaliście  stare, greckie filmy to Pan Giorgos idealnie się w nie wpasowuje. Zawsze uśmiechnięty, wesoły, rozśpiewany i roztańczony. Przekazuje pozytywną energię wszystkim dookoła.
Swoje taneczne umiejętności prezentował też tata, mama i wujek Matiego. A wokalne? Chyba wszyscy Grecy :D. Nawet  Mati, który rzadko kiedy śpiewa, poczuł się wolny wewnątrz i wtórował innym. Przy kieliszku wina rozmawialiśmy, śmialiśmy się i śpiewając i tańcząc. Pomimo tego, że jestem z innego kraju i innej wiary, przeżywałam ten dzień razem z nimi, czując się jakbym była w domu.

Poniedziałek. Był to dzień odpoczynku, a dla Nas powrotu do Aten. Na szczęście statek mieliśmy dopiero o 19, więc mogliśmy jeszcze nacieszyć się wyspą. To był jedyny dzień, w którym było naprawdę ciepło i mogliśmy się wykąpać, choć z tego nie skorzystaliśmy. Zrekompensował nam to obiad nad brzegiem morza w Parikii.
Powroty zawsze są najgorsze. Statek pełen był wracających do stolicy Greków, w końcu wtorek to dzień pracujący. Na Paros spędziliśmy cudowne chwile, odwiedziliśmy miejsca, których nie mieliśmy czasu zobaczyć w sezonie, choć wiele jeszcze pozostało do odkrycia. Żałuję jedynie tego, że nie mogliśmy zostać kilka dni dłużej. Teraz? Planujemy odwiedzić wyspę w październiku. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że nic tego nie pokrzyżuje. 🙂