Moje wielkie greckie wesele cz. 2
24.07.2021. Nadszedł nasz wyczekiwany dzień. W sobotę oboje od rana byliśmy zestresowani. Ja od południa miałam towarzystwo – przyjechała kosmetyczka i bliskie mi osoby. Ale Mati? Biedak nie mógł sobie znaleźć miejsca. Chwilę odpoczywał na leżaku, kąpał się w basenie, ale widziałam, że myślami jest zupełnie gdzie indziej. Jego koumparos (świadek) wcale się do niego nie spieszył.. Przyjechał dopiero na piętnastą! Rodzice, bracia i siostra Matiego też szykowali się w domu. Za to u mnie dużo działo! Przyjechały moje koleżanki, popijałyśmy proseco, a ja mogłam się odstresować. Nasze wesele miało trochę polskiej i greckiej tradycji. W całym ferworze przygotowań zapomniałam napisać imiona panien na bucie! Pewnie dlatego, że nie było wtedy przy mnie żadnej Greczynki.
Na półtorej godziny przed ślubem zaczęło się robić gwarno. A my mieliśmy w planach jeszcze „first look”. Świadkowie od razu się tym zajęli i rozgonili całe towarzystwo. Pozostaliśmy tylko My, fotograf i kamerzysta, którzy mieli uwiecznić tę chwilę. Mati wcześniej nie widział sukienki i bardzo chciałam zrobić na nim wrażenie. I chyba się udało… Jego wzroku nigdy nie zapomnę, choć nie uronił przy tym ani jednej łzy. Chyba grecka męska duma dała o sobie znać…
Moi rodzice chcieli udzielić nam błogosławieństwa. Poprosiłam też o to moich greckich teściów, dla których było to coś zupełnie nowego. W Grecji nie ma takiego zwyczaju. Przygotowali sobie krótkie przemowy i powiem Wam, że wyszło to bardzo fajnie. Ja tłumaczyłam słowa każdego z rodziców na polski i na grecki. A Mati… Niemożliwe, ale jednak uronił kilka łez! Podziękowaliśmy też naszym rodzicom drobnymi upominkami. W Grecji raczej się tego nie praktykuje.
W pewnym momencie spojrzałam na zegarek i się przestraszyłam. Łódka miała odpływać o 18:30, a była już 18:15! Uroczystość zaplanowana na 19:00, a ja nie mam w zwyczaju nie być na czas. Tym bardziej że to mój ślub! Choć w Grecji jest taka tradycja, że Pani młoda powinna się spóźnić, ja postanowiłam z tego zrezygnować. Wszędzie pełno ludzi, naszych przyjaciół i rodziny. Grecka organizacja sami wiecie jak wygląda. Jeden z kolegów Matiego wsiada w garniturze na skuter, kolejny na quada, jeszcze inni do samochodu. A ja? Uśmiecham się tylko od ucha do ucha. Stres totalnie ze mnie opadł i stwierdzam, że będzie dobrze. To jest nasz dzień i cokolwiek się nie wydarzy to będzie najpiękniejszy dzień naszego życia.
Wsiadamy do naszego Cabrio ze świadkami, odjeżdżamy może ze sto metrów. Wtedy pytam Matiego i Stefanosa „Macie obrączki?”. W tym samym momencie oboje zrobili się bladzi. „Masz?” – pyta jeden drugiego, a my ze świadkową dostajemy mikro zawału. „Dać Grekom jedną rzecz do ogarnięcia” – myślę sobie. Dobrze, że pomyślałam o tym od razu! Rozpoczęło się szukanie kluczy od pokoju i główkowanie panów, gdzie one mogą być. Po jakiś dziesięciu minutach obrączki się znalazły i mogliśmy jechać do kościoła. Mam wrażenie, że koumparos poczuł się jak Vin Diesel w naszym aucie. Pozostałym trudno było go dogonić! A o naszym ślubie wiedziało chyba całe Paros, bo przez całą drogę z Naoussy do Pariki nikt nie przestawał trąbić.
Chłopaki zostawili mnie w porcie i ruszyli do kościoła. Ja w mojej białej sukni, z trzymetrowym welonem i na szpilkach próbowałam się przedrzeć z jednej łódki rybackiej na drugą. I o ile mi jeszcze wszyscy pomagali, reszcie musiałam przypomnieć, że mojej świadkowej też dobrze byłoby pomóc. Wejście na łódkę musiało komicznie wyglądać, bo ludzie stali z telefonami i nas nagrywali. Nawet fotograf i kamerzysta stwierdzili, że na wielu weselach byli, ale łódką rybacką jeszcze nie płynęli. Zawsze musi być ten pierwszy raz!
Na łódce było całkiem wesoło. Trzymałyśmy się czegokolwiek, byleby tylko nie wpaść do wody. Oczyma wyobraźni już widziałam nagłówki gazet „Dwie Polki, blondynki wypadły z łódki w drodze na ślub jednej z nich.” Na szczęście obyło się bez dramatu, a my do kościoła dopłynęłyśmy nawet za szybko! Byłyśmy szybciej niż Mati i goście!
Dopływamy po raz pierwszy, a wujek Matiego biegnie i krzyczy z daleka „Nie ma jeszcze autobusu, nie ma jeszcze pana młodego”. Ale skoro przypłynęliśmy to chociaż fotograf z kamerzystą wyszli na ląd. Wracamy więc na morze. W międzyczasie panowie rybacy mają z nas niezły ubaw i puszczają race. Ci z Was, którzy oglądali live widzieli, że podpływałam chyba z trzy razy. Wiecie, to tak specjalnie, bo się zastanawiałam czy na pewno chcę wyjść za mąż…
Kiedy w końcu już pozwolili mi wyjść na ląd, okazało się, że w pobliżu nie ma mojego taty. Krzyczę więc, aby go zawołali. A mój tato? Wielce zaskoczony, że on ma córkę prowadzić do ślubu, choć kiedyś już mu o tym mówiłam. Do wejścia szliśmy przy akompaniamencie muzyki. Był to prezent od mamy Matiego, jedna z tradycji wyspiarskich. Do kościoła panią młodą odprowadza się przy brzmieniu wyspiarskich piosenek.
