Egina – wyspa należąca do wysp Agrosarońskich. Położone niedaleko Aten są idealnym miejscem na krótki wypad i odpoczynek od zgiełku miasta. W skład archipelagu wchodzi kilkaset wysepek, ale tylko siedem z nich jest zamieszkałych. Najważniejsze wyspy to Salamina, Egina, Hydra, Poros.

Egina, jest drugą co do wielkości wyspą archipelagu. Zamieszkała była już 3500 tysiąca lat temu. Jej nazwa ma swoje korzenie w mitologii. Tak nazywała się nimfa, w której zakochał się Zeus i z którą tutaj przybył ukryć się przed zazdrosną żoną Herą. Na wyspie spłodził syna Ajakosa. Ten po latach wrócił na wyspę i nadał jej imię swojej matki.. W tamtejszych czasach nie było tutaj ludzi. Ajakos, zasmucony, poprosił swojego ojca, aby zamienił mieszkające tutaj mrówki (gr. mirmigia) w ludzi. W ten sposób powstał waleczny lud Myrmidonów. Brali udział w wojnie trojańskiej, o czym wspomina Homer w swoim dziele „Iliada”

Dziś na Eginie na stałe mieszka ok. 15 tysięcy mieszkańców. Kiedyś produkowano tu piękne ceramiczne naczynia i haftowane obrusy. Jednak w dobie globalizacji, małe pracownie zostały zastąpione przez markowe sklepy. Teraz hafty przygotowuje się tylko na rodzinne okazje, takie jak wesela czy chrzciny. Mieszkańcy tak jak większość wyspiarzy utrzymywali się głównie z rybołówstwa i handlu gąbkami morskimi. Ale Egina ma jeszcze jeden dar – pistacje.

Drzewo pistacjowe, zgodnie z legendą przywiózł do Grecji po raz pierwszy Aleksander Wielki. Bardziej prawdopodobne jest, że po raz pierwszy przybyły z Azji w XIX wieku. Drzewo pierwsze swoje owoce wydaje po czterech latach. Z sześcioletniego zbierzemy około 1-2 kilogramy owoców, a z czternastoletniego aż 15 kilogramów! Zbiory zaczynają się w sierpniu, a kończą w połowie września. Świeże pistacje mają krótką datę przydatności, dlatego najczęściej się je praży.

Na wyspie rocznie wytwarza się około 500 do 700 ton! . Co roku, we wrześniu, na wyspie odbywa się też festiwal pistacjowy! To na pewno dobra okazja, żeby tam pojechać. W porcie znajduje się wiele sklepów, gdzie możecie kupić przeróżne produkty z pistacji. Osobiście polecam likier, masło, pesto i oczywiście pistacje prażone solone! I oczywiście jedyne w swoim rodzaju lody pistacjowe! Orzeszki mają dobry wpływ na nasz organizm – wspomagają metabolizm, dobrze działają na serce, cholesterol, posiadają też dużo witaminy B6.

Jeśli udacie się wgłąb wyspy dotrzecie do kościoła św. Nektariusza i klasztoru św. Trójcy. To miejsce jest dla prawosławnych tym, czym dla nas Częstochowa. Nektariusz jest jedynym beatyfikowanym prawosławnym XX wieku. Pochodził z wielodzietnej rodziny mieszkającej w Tracji, która w tamtych czasach była jeszcze pod panowaniem tureckim. W 1875 roku wstąpił do klasztoru. Po ukończonych studiach wykładał teologię na Uniwersytecie Ateńskim. Po jakimś czasie zapragnął spokoju i postanowił opuścić stolicę Grecji. Na miejsce swojej medytacji wybrał wyspę Eginę. Tu, z dala od cywilizacji oddał się kontemplacji. Napisał 35 ksiąg religijnych, założył również damski klasztor Agia Triada.

Mówiło się, że Nektarios uzdrawiał trąd, miał tyle mocy, że nawet jeśli dotknęło się swetra, to można było zostać uzdrowionym. Zmarł 9.11.1920 roku. Niewielki dom w którym żył pozostał od tego momentu nienaruszony. Na terenie klasztoru znajduje się grób świętego. Prawosławni wierzą, że jeśli przyłoży się ucho do grobu to słychać pukanie/szum. Przed sarkofagiem znajduje się źródełko z wodą, która ma właściwości uzdrawiające. Obok znajdują się dwie kapliczki, w których modlił się Nektariusz. Nad tym miejscem czuwają mniszki, których w klasztorze mieszka czternaście.

Schodząc w dół,  dotrzemy do kościoła pod wezwaniem świętego Nektariusza. Jest to jedna z największych świątyń w Grecji, może pomieścić do 6000 osób. W niewielkiej kaplicy znajdują się jego relikwie. 33 lata po śmierci otwarto jego grób, z którego wydobywał się cudowny zapach. Okazało się, że jego ciało nie uległo rozkładowi. W kościele warto zwrócić uwagę na pięknie zdobiony ikonostas, a także na mozaikę przed nim przedstawiającą wyspę. Kawałek dalej znajduje się druga mozaika ukazująca dwugłowego orła – symbol Kościoła Prawosławnego. Świątynia wygląda na ukończoną, ale oficjalnego otwarcia jeszcze nie dokonano. Mieszkańcy nieśmiało mówią, że inauguracja odbędzie się w 100 rocznicę śmierci Nektariusza, czyli za 9.11.2020r.

Na wyspie znajduje się jeszcze jedno miejsce, o którym chciałabym Wam napisać. To starożytna świątynia Afai. Kim była? Zgodnie z mitologią była nimfą Britomartis mieszkającą na Krecie. Zakochał się w niej król Minos i postanowił ją posiąść. Jednak nimfa chciała pozostać dziewicą, więc rzuciła się do morza uciekając z wyspy. Wyłowili ją dwaj rybacy. Britomartis musiała być bardzo piękna, bo jeden z nich również się w niej zakochał. Po raz kolejny wskoczyła do morza uciekając przed zalotami rybaka i dopłynęła do wyspy Egina. Tutaj ukryła się w świętym lesie Artemidy, prosząc boginię łowów o pomoc. Kiedy rybacy dopłynęli do wyspy, postanowili znaleźć nimfę. Dotarli do lasu, a tam znaleźli tylko posąg podpisany „Afea – niewidzialna”. W tym miejscu wybudowano później świątynią, którą opisuje Pauzaniasz w swoich „Wędrówkach po Helladzie”.

Budowla, którą dziś możemy oglądać pochodzi z oko. 500-490 r.p.n.e. Położona jest w miejscu starszej pochodzącej z 570-560 r.p.n.e, która nie dotrwała do naszych czasów. Została zniszczona w wyniku pożaru. Najpierw poświęcona była Afai, lecz gdy Ateny stały się potęgą w basenie Morza Egejskiego i dotarli na Eginę, zmienili świątynię, poświęcając ją bogini Afea Atenie – niewidzialnej. Wtedy też przypada okres jej największego rozkwitu. Pod koniec III w.p.n.e. teren zostaje opuszczony. Co ciekawe, świątynia Afai, Partenon i świątynia Posejdona na przylądku Sounio tworzą trójkąt równoramienny.

Mówi się, że na schemacie tej świątyni opierali się Iktinos i Kalikratis tworząc Partenon. Budowla zbudowana jest w stylu doryckim, miała 32 kolumny. Większość z nich była monolityczna. Tylko trzy, które znajdowały się w północnej stronie były z segmentów. Do świątyni wchodziło się przez propyleje od południowej strony. Przed propylejami znajdowało się kilkanaście budynków używanych na potrzeby kapłanów.

Przyczółki dekorujące świątynię przedstawiały sceny mitologiczne i herosów ważnych dla wyspy Egina. Po wschodniej stronie ukazano wcześniejszą wyprawę Heraklesa przeciwko Trojańskiemu królowi Laomedonowi, w której to Telamon, syn Ajakosa brał udział. Po zachodniej stronie zobaczyć można było późniejsza wyprawę Agamemnona, przeciwko Priamowi, w której brali udział potomkowie Ajakosa – Ajax, Teukros i Achilles. Na obu przedstawieniach po środku znajdowała się bogini Atena. Zachodni tympanon pochodził z VI w.p.n.e, podczas gdy wschodni, bardziej ożywiony, ale mniej stylizowany pochodzi z wczesnego V w.p.n.e.

Pierwsze badania nad świątynią Afai rozpoczął architekt Cockerell i jego przyjaciel Hallerstein w 1811 roku. Zabrali oni części tympanonu i wywieźli do Włoch. Stamtąd dotarły do Monachium, zakupione prawdopodobnie od Turków przez Ludwika Bawarskiego – ojca Ottona I – pierwszego króla Grecji. Dziś znajdują się w Gliptotece Monachijskiej.

Egina to idealny pomysł na jednodniową wycieczkę. Wyspa zachęca nie tylko pięknymi widokami, pysznymi pistacjami, ale też kryje w sobie niesamowite historie mitologiczne i miejsca archeologiczne, o których Wam powyżej napisałam. Kto z Was był ? 🙂